Beauty for Ashes

This past few weeks I've been struggling with something. Most of my closest friends and even my friends here in blogosphere knew what I've been through. It was also evident in my previous post na medyo may pagka-emo ang mga nasusulat ko. Seriously, its not easy. To some of you who supported me in prayers from the bottom of my heart-- Thank you! 

That time, what I did is to accept the fact that I dont have a job anymore. Accepting it is not that easy. I know how hard it is to loose a job and it becomes harder when you know that you need a job to sustain and survive. I am living away from my family so whatever happens to me here, nobody will take care of me. However, I took it as a challenge. I was hurt and troubled after what happened but I tried to make something beautiful out of it. I took it as a wake up call that not all good things in this world will last. I took it as a sign that I need to give my full trust to God and not to myself. 

So, hindi ako nagmukmok kundi naghanap ng bagong trabaho. Hindi sumuko sa pagsubok.

Naghintay... Naniwala.. Nanalig...

After a month without a job, nag enjoy naman ako. Nakapagpahinga at nakapag unwind ng mabuti. Nakapag-isip sa kung ano ang dapat gagawin sa mga darating na araw. 

Nag-apply sa ibat-ibang kumpanya at dumaan sa ibat-ibang panayam.

Hanggang sa nabagot ako sa kakahintay. Tinanggap ko ang isang offer ng dating kumpanya. Masaya at buo ang aking loob na tanggapin iyon. Alam kong mahirap ang trabaho ngunit hindi naman ako ang klase ng tao na madaling sumuko. Alexander kaya ang name ko. Pangalan pa lang palaban na. Lol.

Anyways, OK na sana ang lahat ng biglang tumawag ang isang kumpanya na gusto kong pasukan. Subalit huli na nang sila ay tumawag. Nakapag desisyon na ako na bumalik sa dati kung pinapasukan. 

Naghihinayang. Aliga-ga. Nalilito. 

Gusto ko ang trabaho na iyon. Ngunit may mapapasukan na ako. Maayos na ang lahat. 

Napatanong ako na bakit kailan pa ulit dumaan sa ganitong klaseng dilemma? Nagtanong sa mga kaibigan at kinuha ang kanilang opinyon at hinuha. 

Ngunit naisip ko na mastress lang ako kung pipilitin ko na ituloy doon sa kumpanyang iyon. Ayaw ko na guluhin ang sarili ko. Malaki man ang kanilang offer ngunit dumaan na ako sa ganyan. Ayaw ko na maulit ang naranasan sa dating pinapasukan. Gets nyo?

Marahil may dahilan ang Diyos kung bakit kailangan ko dumaan sa ganun. Baka nais niya na subukin ang aking tatag sa pagdedesisyon. Naniniwala ako na may dahilan siya sa mga nangyayari sa buhay ko

Sa ngayon masasabi kong maayos na ako. Masasabi ko na bumalik na ang dating tiwala sa sarili ko. 

Salamat sa mga tunay na kaibigan na handang dumamay sa akin. Sa aking pamilya na lubos na naniniwala sa aking kakayahan at sa mga taong patuloy na nagsasabing hindi ko kaya ang mga bagay dahil sa inyo naging matatag ako at naging matibay. 

Ganun talaga ang buhay ng tao, minsan dumaraan sa pagsubok, minsan binabagyo ngunit kung marunong lang tayong magtiwalam marahil ay mas mapadali ang buhay natin. 

As long as we know how to make something beautiful, happy and pleasant out of the hardships that we've been through then the world will always be a happy place to live.