Call Me Xander

We found love in a hopeless place right? So the story below is a very unusual story about a girl and a boy hanging in a tenter (Sampayan in Tagalog).  Let's just name the lovers Shing and Julius. The ever sweet lovers. THE LOVERS : Shing (Orange Clip) and Julius (Maroon Clip) Shing and Julius were together for over three years now. They promise to love each other till death separate them apart. One day, Shing met Rodney (Gray clip). Equally handsome as Julius but more mature about everything. Shing and Rodney became friends and in a short period of time, something blossomed between them. An unexpected love. THIRD PARTY Few more months and so Shing finally felt love over Rodney. She thinks Rodney is the right guy for her. So she finally confronted Julius and tell her the truth. And so Julius, was devastated and broken. He decided to let her go as she wanted Shing to be happy. He was crying over the lost of her beloved Shing but beyond the hurt he was curious a...

Weeping may tarry for the night, but joy comes with the morning . -  Psalm 30:5 Our country faced another very difficult situation. We were again flooded and some of our Kababayans were affected by this unfortunate event. Despite the wrath of Maring washed out the things we build, our houses and some of us lost our loved ones yet we stand still and remain faithful to the one who sits on the throne, GOD.  I remember the song by Bob Fitts, entitled You are so Faithful that says: In the midst of the storm Through the wind and the wave You'll still be faithful When the sun refuse to shine and the time is no more You'll still be faithfull You'll still be faithfull, Lord. I believe that everything happens for a reason. And I also believe that if something has been taken from us, greater things will be given.  I may not be able to help those who are in need during this tragic moment but by prayers and petition and solemn supplication, I am abl...

CHAPTER 1 - STRANDED CHAPTER 2 - TAKEN CHAPTER 3 - RUN Bitbit ni Andrea ang basang tuwalya at batya na may maligamgam na tubig. Inabot niya ito kay Noel. Piniga ni Noel ang tuwalya at pinahid sa noo at mukha ni Claire. Palaisipan pa rin kay Andrea kung sino si Claire sa buhay ni Noel. Nilinis ni Noel ang dumi at tuyong dugo sa mukha ni Claire. Maganda si Claire. May pagka mestisa siya. May luha sa mga mata ni Noel habang nakatitig sa tulog na Claire.  "Noel?" Ang tanong ni Andrea.  "Halos isang taon ko siyang hinanap. Ang buong akala ko patay na siya. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya. Hindi ko alam kung bakit bigla siyang nawala nang walang paliwanag. "Noel, anong ugnayan meron kayo ni Claire?" Ang matapang na tanong ni Andrea.  "Si Claire ay... siya ang... kasintahan ko." "Huh!?"..Pano nangyari...? "Andrea, hayaan mo muna ako magpaliwanag. Mahirap din sa akin ito. Hindi ko inaasahan...

Do you know where you are going? I always asked myself that question but I cannot find an answer. I see myself going in  a different directions for so many years. One road directs me to become ambitious, so focus and self centered while the other, me as a free-spirited human being, one who is happy-go-lucky, never care about what tomorrow brings.  Funny as it may sound but choosing the right road to travel is a tough one. We do not know if the road we will choose will lead us into someone that we want to be or will give us what we are looking for. We do not know what lies ahead. All we know is that feeling of assurance that what we choose is the right one for us. And so, we travel that road. And we start to hope that our journey to that road will reach our destination. But you know what, who cares about the destination. What matters is the journey and the joy and fun while traveling. That will make us a better person. The stumbling blocks, road blocks, and th...

Lugmok sa hapis na karagatan Hila-hila sa kailaliman ng karukhaan Isang barkong lulan ang pag-asa na maasahan Byahe ay palayo sa buhay na kinasadlakan Inabot ang kamay ng kapitang sakay Maamo ang mukha at may kapayapaang taglay Batid ko ang kanyang pagkadalisay Pagtitiwala at pag-asa ay muling nabuhay Sumalipadpad sa karagatang walang katiyakan Ngunit pag-asa ay naramdaman Pasasalamat at kaluwalhatian Sayo lamang ilalaan

Alam mo yung nadamay ka lang dahil sa palpak na nagawa ng ibang tao. Yung nadali ka dahil sa may maling ginawa ang kasama mo sa trabaho. Pak one pak ol. Yung hindi ka naman talaga dapat kasama sa pagagalitan, pero since pinagalitan yung isang ka-team mo. Pinagalitan na din kayong lahat. Alam mo yung isang tao lang ang dapat makarinig ng masasakit na salita pero nakadinig ka pa din ng masasakit na salita dahil nasa isang room lang kayo, at para hindi rin masyadong obvious na siya lang ang pinaparinggan. Yung  dapat may overtime sana kayong lahat, pero since yung isang kasama mo eh ang lakas mag-OT pero wala namang ginagawang trabaho. Walang output. Damay ka sa policy na hindi pwedeng mag-OT nang hindi nagpapaalam kahit dati walang paalam na nangyayari. Wasak ang kumikitang kabuhayan. Alam mo yung, hindi ka dapat kasama sa nahold-up pero since nakasakay ka din sa jeep na hinohold-up, eh damay ka na. Yung isang kasamahan mo sa trabaho naiin...

Hey Guys! It's been a while since my  last update. Honestly, I really dont know what to do with this blog. I have so many things in mind, like what I really want to write about but everytime I hit the keyboard, everything just go away and ideas easily slipped. I have a lot of stories I wanted to write but suddenly got lost interest in finishing it. I have so many poems to share but felt that it doesnt even reflect me as a person. Like right now, my mind is uneasy. Unfocus. Undecided. For the nth time, I'm planning to delete this blog because I don't see any reasons why should I keep one . It could give a lot of space in blogosphere for people who can really write. People who are more qualified to write and had the license to write. Mine is just jibberish... Before, I tend to write something that inspires people. I like writing stuff that will give them hope, encouragement and strength. But i realized, how can I write some...

Habang nasa byahe ako kaninang umaga papuntang work, bahagyang uminit ang ulo ko dahil sa sobrang traffic ng kalsadang dinadaanan ko. Halos dalawang oras ang byahe ko papasok sa work na kung tutuusin ay nasa 30 minutes lang ang byahe. Pero kaninang umaga, kakaiba! Hindi ko alam kung anong meron pero sobrang traffic talaga. Isang oras na ang nakalipas sa byahe eh medyo nagagalit na ang ibang pasahero na kasabayan ko. Pati ang driver mismo ng jeep ay galit na din. Pinipigilan kung magalit kasi kapag nagalit ako, alam ko na buong araw na akong galit. Kaya hanggat maari ay ayaw kung magalit. Sinuot ko ang earpiece at nagpatugtog na lang para kalmado pa rin ako. Music play.... Akmang-akma ang musika na napakinggan ko... "Jesus Take the Wheel" ni Carrie Underwood. Naisip ko na sana si Jesus na lang ang nasa manibela, Im sure mabilis ang byahe namin ng walang problema. Habang paulit ulit kung pinakikinggan ang musika ay mag dadalawang oras na ako sa byahe. Isip...

Andaming update na nangyayari sa mundo, blog ko na lang ang wala pa. May mga naihalal na pala na mga bagong Senador. Patay na pala si Bella Flores. Bumisit pala si Sarah Jessica Parker sa Pinas at nag ribbon cutting sa SM Aura. Hiwalay na pala si Ai Ai Delas Alas at ang kanyang bagong asawa. Akalain mo yung kakakasal lang last month hiwalay agad? Ang daming update sa mundo. Blog ko na lang ang wala pa. Loser. Ipagpaumanhin niyo po sa hindi ko pag update sa blog na ito. Naging busy lang po sa trabaho at mga bagay na kailangan bigyan ng pansin. Mahalagi sa akin ang blog na ito. Kaya kahit na busy ako sa buhay ko eh bumibisita pa din ako dito. At nagbobloghop din ako, di nga lang halata. UNA, dahil sa opisina ako ng boblog at naka block ang mga blog dito lalo na pag hindi naka dot com (haha..racist kasi IT namin dot com lang ang pwede bukas..joke!). PANGALAWA, pag nagplano ako mag blog sa bahay nakakatulugan ko na lang ang laptop nang hindi ko namalayan. ...

Hindi ako mahilig sa mga surprises. Ayaw ko ng sinosurprise ako kasi hindi rin naman ako mahilig mag surprise. Well may one point sa buhay ko na sinorpresa ko ang isang tao, pero sa huli ako ang na surprise ng bonggang-bongga. #nakakabadtrip #BrokenHearted #WasakAngPusoNiLastimak Pero sadyang mapaglaro ang kapalaran at ang buhay ng tao ay parang isang gulong na umiikot (paki connect na lang!) Minsan kasi sinosurprise tayo ni Lord, lalo na kapag medyo siguro gusto niya na i-shake yung buhay natin ng kunti para magkaroon ng thrill at excitement. Gaya na lamang ng trabaho ko. For the past three years, masyadong magulo na ang nakalista na mga company name sa resume ko, if not mahaba. Marami kasing offer sa akin (Lol... partly true). Bakit nga ba? Dahil na rin siguro ay palipat lipat ako ng pinapasukan at hindi ako kontento sa mga ginagawa ko. Aaminin ko madali ako ma bored sa isang bagay o trabaho lalo na kung routinary na ito plus dagdagan pa na mga taong nasa paligid mo na wala...

Remember Kulitis?  Wala lang naalala ko lang siya. LOL. Well, bigla ko lang naisip kung nasaan na siya at hindi na nakapag update ng blog niya na nakakatuwa. Nag blog hop kasi ako ngayon at bigla ako napadaan sa blog niya na Kulitis, The Podcast . Naalala ko lang na ako pala ang unang na feature sa blog niya. Nakakatuwang pakinggan at balikan lang. Pero hindi talaga ako si Kulitis gaya ng haka-haka ng ibang blogger friends ko. Hindi ko siya kilala at hindi ko alam kung sino siya. Pramis! Minsan napadpad ako sa lugar na Puerto Galera. Sa wakas nabigyan ng pagkakataon na makita ko siya at makilala. Kaya pala di na nag-uupdate ng podcast itong si Kulitis ehh naging bangkero pala siya. LOL.  Ayaw niyo maniwala? Heto ang ebedensiya.... Kaso di ko pa rin siya nakita sa bangka. Mailap lang talaga siya. Hahaha. Peace to you Kulitis kung mababasa mo ito. Mag podcast ka na. Madami nang bagong kwento sa blog ko. LOL. Ciao!

CHAPTER 1 - STRANDED CHAPTER 2 - TAKEN "Wag kang mag-alala di kita pababayaan." Yan ang mga salitang binitiwan ni Noel habang yakap-yakap si Andrea. Pilit iniiwasan ni Andrea ang mahigpit na yakap ni Noel ngunit nanaig sa kanya ang kaginhawaan at kapayapaan dahil sa mga yapos ng binata. Di na pumalag si Andrea at hinayaan na lang ang maikling oras na nalalabi. Naisip ni Andrea na baka yun na ang huling yakap ni Noel sa kanya.. Hindi mahirap mahalin ni Noel. Matalino, maalaga, at mabait. Noon pa man sa pinapasukan nila ay nakakitaan na siya ng kabaitan. Ngunit sa likod ng kanyang pinapakita ay tila may misteryong bumabalot sa kanyang pagkatao. Pakiramdam ni Andrea ay may mahalagang bagay siyang tinatago tungkol sa kanyang nakaraan. Walang nakakaalam kung saang probinsya siya nanggaling. Walang nakakapunta sa bahay na tinitirhan niya. At walang kahit na sino ang nakakakilala sa kanyang pamilya. Isang malaking palaisipan. Ngunit, baliwala na ang lahat. ...

It's summer time. Holy week is coming. And the best part is, its my birth month. How to spend all these? A great vacation in the island of Boracay! Boracay was recognized as the 2nd Best Beach in the world by TripAdvisor in its Travelers' Choice Awards 2011. It was also awarded the 2nd Best Island in Asia and 4th Worldwide by Travel + Leisure Magazine in the same year.  And where's the best place to stay when in Boracay? Well... worry no more because I just found one of the cleanest and nicest place in the island - Alta Vista De Boracay .  It is located on a 4-hectare prime property on the hillside. It's breathtaking view will surely capture your heart as the resort allows you to see its surrounding sea and mountains, regardless of where you are at the resort. Usually, when I'm on vacation there are two things that I always consider specially when I'm looking for a place to stay. After all, vacation is to relax and to make ...

Nakakatuwang isipin na ang pinaghirapan mong kwento ay mapansin, purihin, at mabigyan ng karangalan lalong-lalo na kapag galing ito sa mga kapwa mo blogero. Sa totoo lang plastik kung sabihin ko na hindi ko naman hinangad na mabasa ng nakararami ang aking mga sinusulat sa blog na ito at hindi ko hinangad na sana ay maraming mag comment sa post ko, o di naman kaya ay purihin ang gawa ko. Kahit sino naman sigurong manunulat ay hinangad na mabasa ang pinaghirapan natin diba? Kaya Oo! Kailangan ko ang kunting awa niyo.. Mag comment naman kayo sa mga post ko. Utang na loob! Lol. Kidding aside...( minsan lang ako magpatawa..Waley pa! ) Unang-una, personal blog ito; dapat ay patungkol sa sarili at sa mga kalokohan ko ang mga nakasulat dito. Pero gaya ng wika dynamic din ang utak ng isang tao. Pangalawa, hindi ako mahilig magsulat ng mga kwentong gaya ng entry ko. Marahil sa haba ng panahon ay nagbago na ang pamamaraan ng pagsusulat ng isang blogero. Gaya ko na hindi mahilig magsulat...

B ASAHIN ANG UNANG BAHAGI - ELE MENTALIA: GINTONG BAKAL NA PLUMA "Sampung mag-aaral... Apat doon ay mga kaibigan ko. Ni hindi ko alam kung buhay pa ang iba sa kanila" Bulong ni Daina habang nakatayo sa may bintana sa loob ng klinika. Sa di kalayuan ay narinig niyang nag-uusap ang Nars at ang Doktor. "Siya ba yung babaeng sinasabi nilang Mulato? Bakit pa kasi pinapahintulutan ang mga kagaya niya dito sa paaralan. Alam naman natin na mapanganib ang mapalapit sa kanila. Ang masama pa ay ako pa ang gumamot sa kanya. Dapat sa kanya ay hinayaan na lang para matahimik na tayong lahat." "Alam mo naman na kahit sino ay tanggap sa eskwelahang ito. Walang pinipili mapa-tao, halimaw, o maging mga Mulato." Sa narinig ni Daina ay hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng Nars pero alam niya na siya ang tinutukoy ng Nars ngunit hindi niya ito masyadong iniintindi dahil mas nanaig pa rin ang pagkalungkot at pagaalala sa mga taong...